Zgodnie z projektem Polityki Energetycznej Polski do roku 2040, a także dokumentów strategicznych Unii Europejskiej (Europejski Zielony Ład) pożądany jest rozwój rozwiązań, które umożliwią postęp w zakresie magazynowania energii, zwłaszcza takich, które pozwoliłyby wykorzystać energię z odnawialnych źródeł energii (OZE). Specjalną rolę będą odgrywać technologie wodorowe. Szczególnie tzw. zielony wodór (pozyskany z energii elektrycznej z OZE) odznacza się zero emisyjnością, a więc jest neutralny dla środowiska. Analizy światowe wskazują, że jest to jedyne rozwiązanie, które odpowiada potrzebom zrównoważonego rozwoju w długiej perspektywie czasowej. Wyprodukowany wodór może być wykorzystany jako bufor energetyczny lub jako paliwo.
Wraz ze wzrostem liczby producentów energii z OZE system sieci elektroenergetycznych jest coraz bardziej zakłócany przez ich niestabilną pracę zależną od czynników zewnętrznych, co powoduje konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów operatora na stabilizację parametrów sieci. Istotą projektu jest opracowanie rozwiązania systemowego stabilizującego pracę dystrybucyjnych sieci elektroenergetycznych, które jako część sieci dystrybucyjnej, będzie efektywnie gospodarowało energią elektryczną, zwiększając elastyczność sieci w zakresie możliwości przyłączeń nowych producentów energii pochodzącej z OZE, podnosząc bezpieczeństwo i niezawodność sieci, a także poprawiając parametry jakościowe dostarczanej energii. Stabilizacja sieci energetycznych będzie możliwa dzięki zastosowaniu bufora wodorowego. Warunek niskiej emisyjności zakłada wykorzystanie tzw. wodoru zielonego, czyli produkowanego w procesie elektrolizy.
Na polskim rynku energetycznym nie istnieją instalacje wodorowego bufora energetycznego wykorzystującego nadwyżki energii elektrycznej powstające w sieci dystrybucji OZE służącego do stabilizacji pracy elektroenergetycznych sieci dystrybucyjnych. Jest to projekt unikatowy w skali krajowej i międzynarodowej.
Projekt został podzielony na 5 etapów obejmujących badania przemysłowe i prace rozwojowe. Rozpocznie się on od realizacji prac na V poziomie TRL, co oznacza, że zweryfikowano komponenty technologii w środowisku zbliżonym do rzeczywistego. Projekt zakończy się na VIII poziomie TRL – zakończone zostaną badania i demonstracja ostatecznej formy technologii, a technologia będzie mogła być stosowana w dedykowanych dla niej warunkach.
Projekt realizuje konsorcjum w składzie: Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie, Uniwersytet Szczeciński i Enea Operator Spółka z o.o.
Uniwersytet Szczeciński jest liderem dwóch z pięciu etapów. Pierwszy obejmuje badania przemysłowe, a drugi badania w zakresie prac rozwojowych.